κλήρα

η (Μ κλήρα)

κληρονόμος, τέκνο, γόνος, γενιά (α. «εχύνονταν με ακράτητη ορμή... να σώσουν μια τους κλήρα και παρηγοριά», Καρκαβ.

β. «καταραμένη κλήρα»)

νεοελλ.

1. μοίρα, τύχη, ριζικό («δεν έχει στον κόσμο κλήρα»)

2. εθνότητα («η ρωμέικη κλήρα»)

μσν.

1. κληρονομιά, μερίδιο κληρονομιάς

2. η τάξη τών ευγενών, η αριστοκρατία

3. ο κλήρος, το ιερατείο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κλῆρος (με αλλαγή γένους) ή < κληρονομῶ, υποχωρητικά].